شبها وقتي بامداد ميخوابد تازه انگار مجالي مي يابم تا بنشينم و به کارهايم فکر کنم.تا کمي با خودم خلوت کنم.هنوز که هنوز است نتوانستم بازيگري براي نقش اول داستانم پيدا کنم.نوشتن اين کار با من بود.اما از من خواستند تا نظرم را راجب به بازيگراني که توانايي بازي اين نقش را دارند بگويم.و من هم قبول کردم.اما نميدانم چه کسي اين حق را دارد؟نميدانم...ناهيد بعد از ظهر تماس گرفت و گفت پنج شنبه و جمعه با هم برويم شمال.دلم لک زده است براي دريا و غروبش.اما نميخواهم بامداد به خاطر خواسته ي من حرف ها و عشوه هاي مضحک غزاله را تحمل کند.درست است دختر ناهيد است و من دوستش دارم.اما بايد خوب بداند که بامداد من از آن پسرهايي نيست که مثل لباس روزانه عوضش کند...بايد بداند او از همان بچگي غزاله را به خاطر زيبايي چهره و لحن شيرينش دوست نداشته است.اگر هم علاقه اي بوده ميدانم که براي خاطرات خوش کودکي بوده است.و اگر حالا نيز چنين احساسي باشد...پاک است...خيلي پاک...ميدانم پسرم آنقدر مرد شده است که اگر روزي بانوي روياهايش يافت...برود و سرش را بالا بگيرد و مثل يک مرد بگويد:دوستت دارم.با من بمان و زندگي کن...ميدانم که چنين است.نه اينکه مخالف باشم با دوست شدنش با آدمهايي که دوست ميدارد اما هميشه ميگويمش عزيز دل مادر با کسي باش و بمان که تو را و احساست را بفهمد و برايت ارزش قائل شود .محدودش نميکنم که با آدمهايي که من ميگويم و ميخواهم در ارتباط باش.من و او انقدر با هم راحت و صميمي هستيم که راحت حرفهايمان را براي هم بگوييم.آخر کسي را جز خودمان نداريم...و من خيالم از او راحت است...خيلي راحت...اما غزال خودش هم نميداند که چه ميخواهد.حيران و سرگردان مانده است.چند وقت يکبار وقتي که تنها شود به بامداد زنگ ميزند و ميگويد که ميخواهد ببيندش.در خانه يا بيرون هيچ فرقي نميکند...همين چند وقت پيش در خيابان گرفتندشان.آنوقت آن مامور احمق بايد برگردد و به من بگويد:پدر که بالاي سر بچه نباشد همين ميشود ديگر... من اما نميدانم که نقش من مادر چيست؟نگران روزهايي هستم که هنوز نيامده اند...آنگار که زمان به گذشته سرک کشيده باشد...ياد روزهايي مي افتم که تمام پياده رو ها را تنهايي گز ميکردم تاشايد کمي از اين همه راه مانده را رفته باشم...هميشه عاشق خيابان تجريش-وليعصر بوده ام و هستم.ديگر تمام درختانش را ميشناسم.آنقدر با يکديگر اخت شده ايم که گلايمند از سيگارهاي دم به دم من نميشوند.حنجره ي خودم اما چرا...ياد روزهايي که گذشت مي افتم  و به چروکهاي صورتم در آينه ميخندم...ياد باد آن روزگاران...ياد باد...