فاطمه همچنان که شلوارش را اتو میکند و موهای به هم ریخته اش روی شانه ها حکایت از
خوابالودگی و خستگی عجیبش دارد میگوید:شب ها خوب نمیخوابم.بس که کابوس میبینم
و همه به من میپرند.بدنم درد میکند.چرا اینجوری شد.من دارم اس ام اس سعید
را میخوانم
و دستم را لای موهایم فرو میکنم.شانه بالا می اندازم و میگویم حق داره.خیلی هم.
شاید قبول داشته باشم که همیشه توی دعواها و بحث ها طرف مردها را میگیرم.
اما این هیچ ربطی نداشت به کار فاطمه.گفتم:ببین یک عمر من چطور خوابیدم و چی
کشیدم.این است دلیلش شاید که همیشه زود از خواب میپرم و کم میخوابم.
و زیر چشم هام گود می افتد و من این شکلم را خیلی دوست دارم.عاشق قیافه ی درهم و
بی معنی صبح هایم هستم وقتی توی آینه آب میپاشم و با آستینم خشک میکنم صورت
خیسم را.

برف می آید حالا.سیگالای فرانسوی دارد با دهنش صدای شیپور در می آورد و
حالم عجیب غریب است.
سرمای آخر فروردین ماه را دوست دارم.یادم میرود تلخی عید را با همه ی رنگ
های قشنگش.