روی قفسه ی سینه ام و پاهام گاهی کلافه ام میکند.انگار چندین تن سرب را به خودم بسته باشم و بکشمش.
شب ها تابلو را برمیدارم و دوباره میکنم.تا خود صبح.و فردا روز از نو...
تنها در این میان ترسم از یک چیز است.دنیایی که آنور "من"خواهد بود.
 |
عکس های محمد میرزایی با صراحت و واقع گرایی.
او دوربینش را دورتر قرار میدهد و به تماشا و ثبت آدم های ناشناس مینشیند.
و "آدم ها" در مقابل دوربین او،نقش کوتاهشان را ایفا میکنند،به تنهایی و یا دسته جمعی.بی حرکت در مقابل پس زمینه ای وسیع از آسمان خالی سپید رنگ.
"سراسر جهان یک صحنه است
و همه مردان و زنان بازیگرند
و آنها (فقط)لحظه ی ورود و خروجشان را دارند"
همانطور که ویلیام شکسپیر در "آنطور که تو بخواهی" مینویسد.
عکس های میرزایی میتوانند به شکل صریح دیده شوند.صرفا به عنوان اسناد محض از یک برهه زمانی مشخص در یک زمان خاص.
زندگی که ادامه دارد،انسان هایی که می آیند و میروند و زمین و آسمانی که همیشه بر سر جایشان باقی اند.
و یا،میتوانیم کمی عمیقتر نگاهشان کنیم و به تاویل تمثیلی ای از آنها برسیم.به عنوان تفسیری از طبیعت زندگی ما انسان ها.
محمدرضا میرزایی با نگاهی دقیق،به خوبی فرصتی را با بازتابی آهسته(از زندگی)در اختیار ما قرار میدهد ،برای تفکر و تعمق به دلایل بودن مان.
این موضوع شایسته ایست برای اندیشیدن و مجموعه ایست از عکس های ارزشمند.
مایکل کنا
اول ژانویه 2007
عجیب غریبی بود.دلیلی نداشت بعد از اینکه ماشینمان را با هزار بدبختی شستیم اینجور باران بگیرد.
اصلا همیشه همین طوریست.تا ماشین را تمیز میکنیم خدا بازیش میگیرد.بعدش هم که قضیه ی سوار
کردن آن پیرزن بود که زیر باران مانده بود.ولی نمیدانم چه در وجود پیرش نهفته بود که بعد از رفتنش آرامش عجیبی رخنه کرد در فضا ی کوچک ماشین.با اینکه موزیک سکرت گاردن را داشتیم گوش میکردیم اما بعد از رفتن پیر زن این معلق بودن چند برابر شد.نشد؟
وقتی تو هستی من دست خودم نیست.گیج و منگم.باران و پیرزن و سکرت گاردن را بهانه کردم تا همین یک خط را برایت بنویسم.
اگه بمیری تنها چیزی که میخوایی اینه که برگردی.و حالا که اینجایی.
پس همه چیز خوبه.خیلی خوب.
