روی زمین دراز کشیده و چشم دوخته بودم به گلهای فرش.نه خیالی در سر میپروراندم و نه
برای بیکاری امروزم نقشه میکشیدم.مورچه ای خودش را کشاند جلوی نگاهم و عرض
اندام نحیفش را به رخم کشید.انکشت سبابه ام را سد راهش کردم.راهش را عوض کرد.
دوباره این کار را تکرار کردم.کم نمی آورد که.در صدم ثانیه فکرهاش را جمع و جور
میکرد و مسیر جدید را انتخاب میکرد.دلم گرفت.یعنی خدا هم اینجور با من بازی میکند؟
به مجرد گرفتن انگشت سبابه اش بر سر راهم،ماهها دور خودم میچرخم تا مسیر جدید
را انتخاب کنم.بعد دوباره همه چیز از سر گرفته میشود؟
گفته بودم توی دلم، تابستان لعنتی که تمام شود،پاییز را خواهم بلعید.ژاکت مشکییه را
میپوشم و سرم را توی گرمایش فرو میبرم.
هات چاکلت را پاتوق میکنیم با نسکافه هاش که برود به
وجودمان.و حسابی خوش خواهیم گذراند.
.حالا دارد پاییز می آید و تو بدجور به هم گره خورده ای.
حق هم داری خوب.اما فکر کن چقدر سرمان کلاه میرود که پاییز را با فکرهای
ناراحت به فاک بدهیم.(دلم میخواهد بنویسم فاک چون حس خشونتش بیشتر است.)
زندگی همین از ته آویزان شدنش خوب است دیگر.
چشم هات را باز کن.ببین که پاییز با همه ی قشنگیش
دارد می آید.

بیست و هشتم شهریور ماه هزاروسیصدوهشتادو شش