حتی حالا که برفها دیگر جان ندارند،وقتهایی که خدا هم حوصله اش سر میرود
از این همه آدم که توی هم میلولند دلم هوس رفتن میکند.با یک فلاکس چای
و چند سی دی موزیک خوب و شاید یک کتاب و ورق و مداد.
بزنم به جاده و فقط گاز بدهم.چشمهام سراب ببیند ودلم نگیرد هیچ.
یک جا کنار رودی،زیر درخت بیدی،و یا صحرا چه فرقی میکند،
دراز بکشم روی زمین.تا نزدیک های غروب.باد بیاید و من باشم و دلم
که هیچ جا نیست.پیش خودم دراز کشیده است و رهاست.
وقتی که تنها توی اتاقم برای بار پنجم لیوان پر از چای را دست میگیرم،
و به این فکر میکنم که برای چشمهایم بنویسم حرف از سفر میزنم.گفتم چشمهام.
خوب،فردا قراراست که دنیارابی واسطه ی شیشه ببینم.راستش کلی میترسم
وفکروخیال توی سرم بال بال میزند.به بودنش عادت کردم.شبهاوقت کتاب خواندن
خوابم میبردونصف شب که ازخوب پریدم ونور چراغ اذیتم کرد،
دست میکشم روی صورتم وازروی چشمم
برش میدارم وزیرتخت سرش میدهم.وسط روزهم وقتی مغزم داغ کرد برش
میدارم وپلکهام رامیمالم.و زمانهایی که بغضم میگیرد به هوای ماساژ دادن چشمهام
با سر انگشتم قطره های اشک را پاک میکنم،یواشکی.
با من چند سال همه جاآمد،همه چیز را دید و دم نزد.وحالا میخواهد توی چند ثانیه
تنهام بگذارد.دنیا همیشه به چشم بر هم زدنی تمام میشود.من میمانم وسیاره ی
بی دارودرخت رویاهام.