بعد ها توی تمام حرف ها و نوشته ها و خاطراتم ذکر میکنم که تابستان
هشتادوهشت من را زیر و رو
کرد.یاد گرفتم سکوت کنم و دم بر نیاورم.یادگرفتم بغض هایم را هدفمند
کنم.یک جایی توی زندگی
جاپایم را محکم کنم و به همه ی آدمهایی که دوستشان داشتم بگویم عشق اسارت
نیست.رهایی است.
من رها کردم خودم را از واهمه های پشت سر.از سنگینی نگاه ها.از خودم.
نه اینکه خیال کنی فراموشم میشود خیابان ها کافه ها نمایشگاه ها سینماها
و ساعت ۱۱:۱۱ را.
و تورا.اما باید جایی سرت را بالا بگیری.نفست را حبس کنی و بگویی من از
دسته ی آدمهای
امروزت را فردا کن نیستم.از هی پرسه زدن و خیال بافتن که کاش من این
نبودم که حالا همه ی شما
وقتی توی چشمهایم نگاه میکنید هیچ چیزی نمیبنید.من خود خود زندگی توی رگهایم است.
عاشق تمام زندگی ام.من میخواهم شانه هایم را و شانه هایت را.که بگذاریم
پاهایمان را رویش
و بالا برویم.دستمان هم اگر رسید ماه را بچینیم.این است که تردید
نمیکنم.عقب نمیروم.
حالا کسی می آید به خیال خودش زهر بریزد.جمیلم را هک میکند.که چی؟گذشته
ام را بکشد بیرون؟
بکشد.من از هیچ چیز واهمه ندارم.به هیچ کس هم بدهکار نیستم و جواب پس نمیدهم.
برایم تو مهم بودی که آمدم.دیدمت.و تمام شدم.
همیشه گفته اند قاعده ی بازی این است:چیزی که بدست می آوری در قبالش چیزی
از دست میدهی.
من اما چیزی از دست ندادم.تا جایی که نفس داشتم دویدم.دیگر حتی آنقدر
سرعتم زیاد بود
که چیزی را نمیدیدم.مثل اسب های آسیاب.با چشم های بسته.
حالا هم نه که خیال کنی دلتنگ نمیشوم.اما راهش این نیست.عادت هم ندارم که هیچوقت
پل های پشت سر را طوری خراب نکنم که جای توجیه و برگشت باشد.همه چیز را ویران میکنم
تا آبادی بسازم از آنچه که خیال میکنم.حال و روزم خوب است.شب ها کابوس
نمیبینم دیگر.
چیزی از درونم فریاد نمیکشد.نفسم نمیگیرد.دارم یاد میگیرم زندگی همه ی
آنچیزی است که خیلی
وقت ها از کنارش ساده میگذریم و هیچ خیال نمیکنیم شاید روزی برسد که همه
ی فکر و ذکرمان باشد.
تو باور نکردی حرفم را.نشنیدی.به فکر های اشتباهت پرو بال دادی.قضاوتم
کردی.دلم گرفت.
خیلی.و حالا دیگر برای من گذشته نه اینکه مرده باشد.اما راه گلویم را نمیبندد.

بیست و پنجم شهریور۸۸./دارد رعد و برق میزند