اين روزها در خواب معده ام هم درد مي کند. ميدانم که خواب درد را ميبينم اما سعي در بيدار شدن نميکنم. خواب درد را ديدين بهتر است از خود درد را کشيدن و مچاله شدن در زير پتويي که گرم نيست؛ هرگز نبوده است کابوسهايم تمامي ندارد . خواب ميبينم که رو به تن کفن پوشت ايستاده ام، با صورتي چروک.
از خواب ميپرم و شقيقه هايم مي تپند. تنم را که حالا ده برابر سنگين شده است به کنار دستشويي ميکشم و سرفه پشت سرفه. سوزشي تا اعماق وجودم ميخزد. دستانم پر از خون ميشود و چشمهايم بي رمق...

خنده آور است اما در خيابان که پا به پاي غرور و تباهي ميروم ، خيال برم ميدارد که آدمها با چشماني حريص، سيلي محکمي به در کوشم ميخوابانند.

آرشه را که ميکشم، ناله ويولون بلند ميشود. با انگشتاني که روز به روز لاغرتر ميشوند و رگهايي که خون سياه با خود حمل ميکنند مينوازند. آرام آرام..
انگار که زمان صامت و خاموش به هنر نمايي من ايستاده است. ياد کوچه باغهاي شميران مي افتم و عطر ياسهاي امين الدوله که به روي ديوارهاي آويزانند. به قول "معروفي" انگار که دندانهاي مغزم را چرخ ميکنند. دستهايم به رعشه ميافتند.
در خيالم دست به دست انساني مجازي تمام ولي عصر را پياده گز مي کنم. صداي ربنا که از مسجد ميايد دلم را هوايي ميکند. پرتاب ميشوم در گذشته هايي که گذشت.

سوز پاييزي گرما را از دستانم ميربايد. سرفه ميکنم. آب دهانم را با درد فرو ميدهم و زهر خندم را به رخ اين و آن ميکشم . انسانهاي تاريک ، ژرف و درد آلود قهرمانهاي ذهن من اند. با سيگاري به لب و دستاني در جيب.