من مینویسم.او هم مینویسد.خودکار را از دستش میقاپم و اخم میکنم.موهام را بالای سرم جمع میکنم و کلیپس میزنم.سایه هم مثل من موهایش را درست میکند.اصولا به این جور موجودات پررو نباید توجه کرد.پشتم را بهش میکنم و ضبط را روشن میکنم.در پنجره را باز میکنم تا بوی باران برود لای موهام.دوباره شروع به نوشتن میکنم.زیر چشمی به سایه نگاه میکنم.عینکش را زده است و دارد مینویسد.دستم را به طرفش میبرم و عینکم را از روی صورتش برمیدارم.و به چشمهای خودم میزنم.سایه نگاهم میکند.قهوه را سرمیکشم و به سایه میگم:سیگار داری؟تازه متوجه میشوم که سایه دهان ندارد.چشم هم.پس عینک را برای چی میخواست؟سایه شانه هاش را بالا میاندازد.کله ام را ریتم دار با موزیک تکان میدهم که یعنی حالم خیلی خوب است.سایه دستهاش را بالا میبرد و در هوا میرقصاند.که یعنی حالش خیلی خوب است.دلم میخواهد با خودکارم برایش دهان بکشم تا نفس بکشد.اما سایه سر به هواست.نمیگذارد بگیرمش.من هم که پیرم و از زمان قایم باشک بازیم خیلی وقت است که میگذرد.به سایه قهوه تعارف میکنم.سر تکان میدهد که میخورد.من نمیدانم بی دهان چطور میتوان چیزی خورد و یا حتی با احساس بود.عشق دو حفره برای نشت کردن میخواهد.(البته نشت اولیه!!!).یکی چشم و دیگری دهان.و حالا سایه هیچکدامش را ندارد.سایه سنگ است؟شاید هم نور!به پوست صورتم دست میکشم.من گرمم.سایه سردش نمیشود؟پالتو های من هم که اندازه اش نمیشود.نمیرد!نه یعنی خوب بمیرد.هیچکس وجودش مهم نیست.نیست؟واقعا؟سیگار میخواهم.سیگااااااااااار.سایه فکرم را میخواند.قهر میکند.میرود پشت کمد قایم میشود.کیفم را بیرون میریزم شاید یک نخ آن ته ته ها باشد.هوووووم.نه.نیست.سایه؟سااااایه؟نیست.پشت کمد را نگاه میکنم.سایه؟بیا بیرون کارت دارم.سایه؟برایم مهم نیستی./نگرانم/صورتم را برمیگردانم.سایه از پنجره بیرون میرود.