در راه فرودگاه هستیم.پنجره را پایین میکشم و سرم را میگذارم روی در.الهام دارد از آخرین لحظاتش لذت میبرد.دلم میخواست زیر ماشین کنده میشد و میتوانستم خودم را شل کنم تا بروم پایین و بیافتم جایی در بیابان.به اینکه آیا طعمه ی سگ ها میشوم یا نه فکر نمیکنم.دلم میخواست همان موقع که الهام بغلم کرد و گفت: تو هم بیا پیش من ،یکی از همین طیاره ها می آمد درست میخورد جلوی پای من و من پودر میشدم.باید برایم مهم باشد که شور شور بچکم روی لبهام؟نیست.غرور؟که فکر کنند زن قدرتمندی هستم؟کی گفته که دلتنگی یعنی نداشتن غرور؟درست مثل همان روز که گفتمت:خودمم نمیدونم چه مرگمه.انگار یه پرنده پر میزنه و میره بالا بالا.بعد یهو تو اوج میخوره زمین.و بعد همان موقع دردم گرفت و دلم از همه چیز به هم خورد.
نمیدانم این که تازگی ها خودم را به بیخیالی میزنم و به مسخره ترین چیزهای ممکن میخندم یا حتی اینکه سیگارهام را میخواهم با تو بکشم و اگر تورا سه روز هم نبینم لب به سیگار نمیزنم،درمان موقتی است یا واقعا دارم آدم میشوم.
دلم میخواهد این را هم بنویسم.بعدها یادم باشد که چقدر پوست انداختم.
وقتی دکتر گفت روی تو بیشتر فکر کنم،انگار که از بالای یک آسمان خراش با مغز خوردم روی ماشینی که همان پایین پارک شده بود،و شیشه ی ماشین شکست.شکستم.
به قول دکتر من دوبل زنم.آنقدر که گاهی لطافت و نرمش و محبتم به درد چاه توالت میخورد،که زانو بزنی و بالا بیاوری ام.