خوشم نمی اید وسط خیالبافیم بگوییم که دارم میبافم.من دلم به همین خیالهای دری وری وقتی که شبها سرم را کردم زیر پتو و از زور خستگی خوابم نمیبرد،خوش کردم.دلم میخواد فکر کنم توی یک روز زمستانی طرفهای ساعت پنج بعد از ظهر زنگ در خانه ی تو را میزنم و تو در را برایم باز میکنی.درست همان وقتی که دارم تند تند از پله ها بالا می آم بند کفش پای چپم باز میشود و انگاری میخواهم با کله همه ی راه های آمده را برگردم.خودت که میدانی گاهی عجله میکنم که هیچ دلیلی هم ندارد.بعد خودم را جمع و جور میکنم و جلوی در خانه ات میرسم.میبینم در را باز گذاشتی و وقتی دارم با پای راستم سعی میکنم کفش پای چپم را با فشار بیرون بیاورم میگویی:بیا تو،دستم بنده.می آیم و در را با آرنجم میبندم.حالا از این زاویه تورا میبینم که یک پیرهن سبز تنت کرده ای با یک دامن قرمز و داری خمیرها را ورز میدهی.یک گلدان از توی ویترینت بر میدارم و می ایم توی آشپزخانه.سعی میکنم که کیفم از روی شانه هام نیافتد.گلدانت را پر از آب میکنم و نرگس هایی را که برایت خریدم میگذارممیگذارم تویش.بعد روی کابینت میزارمش و از پشت دست هام را حلقه میکنم دور کمرت. .دستهام بسته نمیشود.چون شکمت گنده هست.ها ها.از تصورش قل قلکم میشود.بعد تو میگویی بیایم کمکت کنم تا نان بپزیم.بعد سر و کله ی مان آردی میشود بس که با هم میخندیم و مسخره بازی در می آوریم.دلم میخواهد خیالم را همین جا نگه دارم و روی صفحه ی ذهنم دندانهای ردیفت را ببینم که میخندی.
شب ها وقتی خسته ام هست،و گوشواره ی گوش راستم دارد پشت گرندم را سوراخ میکند و میترسم درش بیارم مبادا که گوش لعنتیم بسته شود،قصه میبافم