حالا که از هوای مسموم آن شهر لعنتی فاصله گرفته ام و هر لحظه اش عذاب نیست برایم

مینویسم که خیلی دلتنگتم مینا.آن روز که رفتی تا صبح خوابم نبرد.به حجم وسیع  دوست داشتنت فکر 

میکردم و روزهای خوش و ناخوشی که با هم داشتیم.به آن روز ولیعصر را که از فرط ناراحتی ماشین

را کنار زدم و برای اولین بار توی بغلت های های گریه کردم.یا کافه ماگ آن شب را که ساعت

هفت شب سینی صبحانه سفارش دادیم و چقدر به خودمان خندیدیم.

 یا وقت هایی که منتظر زنگ پیمان مینشستی و یک دل سیر به مردها فحش میدادیم که گور پدر

همه ی شان و بعد دوباره دلتنگی میکردیم برای گرمای وجود کسی که عشق بورزد بهمان.

آن شب که رفتی به خودم فکر کردم خیلی زیاد.به آخرین باری که توی گوشم وقتی بغلت گرفته

بودم محکم و داشتم از دستت میدادم گفتی آنطرف منتظرت میمانم.ما برای اینجا ساخته نشده ایم.

بیا تا با هم زندگی را تجربه کنیم همانطور که لیاقتمان است و من فکر میکردم و لایق 

چه چیز هستم؟به خودم فکر کردم که باید چه ها میکردم و نکردم و حالا تکلیفم چیست؟

میدانم که باید به زندگی ام بیشتر فکر کنم .و تنهایی ام را دوست داشته باشم.

اینجا تهران نیست که وقتی میخواهم بنویسم دو خطی از سر دلتنگی نتوانم.بغض کنم و 

نوشتنم نیاید.

از این بالا دوست دارم فقط آسمان خراش ها را ببینم و دلم هیچ کدام از آن آدمهایی که

مثل نقطه از این ور به آن ور میروند  نخواهد.هیچکدامشان را.بس که بدم میاید از آدم ها.

از آدم ها با دلبستگی های کوچکشان.