رو بکشی پایین و هرچی کت و
کاپشنه بکنی از تنت.فرداش برف میاد چه برفی.تاکسی توی خیابون گیر نمیاد و
هیچ کس به قرارش سر وقت
نمیرسه و کافه ها پر میشه از آدمایی که دلشون یه لیوان چای و قهوه میخواد
با کلی اراجیف که به هم ببافن و
دلگیری عصرگاهی یه روز برفی رو از یادشون ببرن.یه روز هم فقط سوز
میاد.این از همه بدتره.
آدم تکلیفش با خودش معلوم نیست.
 |
روزایی که با کلاس هفت و نیم صبح استاد فسیل شروع میشه./ روزایی که با جیغ داداشه و صدای اخبار باباهه شروع میشه./ روزایی که با صدای الارم موبایل یا صدای ویبره ی اس ام شروع میشه./ روزایی که با صدای حمید شروع میشه./ روزایی که با خوابالودگی زیر دوش شروع میشه./ روزایی که با صدای سگ همسایه شروع میشه./ روزایی که اصلا شروع نمیشه./
Sleep, don't weep, my sweet love Sleep, don't weep, my sweet love Sleep, don't weep, my sweet love
فرانسه که همیشه گزینه ی اول
سفرهایم هست و یا جایی مثل ایتالیا.تنها میرفتم بی آنکه نگران دیگران باشم.
صبح ها دوش میگرفتم و با یک فنجان چای شیرین و اگر پیدا میکردم تکه نانی
روزم شروع میشد.
لباس ساده و راحتی به تن میکردم و بی آنکه فکر کنم زیبا هستم و آیا
موهایم مرتب است یا نه بیرون میزدم.
تا جایی که میتوانستم خیابان ها را پیاده گز میکردم و هروقت خسته میشدم
توی ایستگاه اتوبوس روی یک
صندلی و شاید پارک بزرگی که یک دریاچه در وسطش داشت لم میدادم روی
نیمکت.به آدم ها نگاه میکردم .
اگر حسش بود روزنامه میخواندم و بعد دوباره راه می افتادم به سمت جاهای
دیدنی.بنا های تاریخی
و نقاشی های حیرت انگیز دوران رنسانس.ساعت ها مینشستم توی کلیسا و به شمع
ها و عودها و
مجسمه ها خیره میشدم.بعد شاید عصر ها کافه میرفتم و با خیال راحت قهوه
فرانسه با شیر سفارش
میدادم و چیزکی از سر دلخوشی و نه دلتنگی مینوشتم. زمان مفهوم خودش را
از دست میداد و من فارغ از دنیا میتوانستم به همین حالا فکر کنم.به
روزگاری که تند تند میدود از
پی بی مقصدی.مثل اسب آسیاب که چشم هایش را بسته اند.
اولین برف امسال بارید امشب.پشت فرمان بودم و دود سیگار میرفت از لای پنجره بالا و در دانه های
درشت برف گم میشد.یکشنبه ی غم انگیز را در حالی گوش میدادم که زینب از روی کاپوت ماشین بغل دستمان
که توی ترافیک ایستاده بود برف برمیداشت و گوله میکرد میزد توی صورت من.
میخندیدیم.توی فکرم تو بودی.کاش میشد همانجا در ماشین را باز کنم و بیخیال آدمها که زل
میزدند حتما توی صورتم که نکند دیوانه است و این ها راه می افتادم بین
ماشین ها .
که میپکیدم اگر فراموشش میکردم.آنوقت خط بزرگی روی خودم کشیده بودم و تمام.
فاطمه میگفت:جواب خوبی هیچوقت بدی نبوده و نیست.من اما به جواب ها فکر
نمیکنم.
نفس کم می آورم.دوست دارم دور بشم از آن.بروم جایی که منتظر هیچ اتفاق
تازه یی نباشم.
عصرها با دوچرخه راه بیافتم به سمت کافه یی که روزنامه های آن روز را بخوانم و
موزیک خوب گوش بدهم و از قهوه ی فرانسه ی تلخش لذت ببرم.و هیچ کسی منتظر
دیر آمدن و نیامدنم
نباشد.
پ.ن:عکس از بالای برج میلاد
Your face is all wet and your day was rough
So do what you must do to find yourself
Wear another shoe, or paint my shelf
Those times that I was broke, and you stood strong
I think I found a place where I...
Your face it's all wet 'cause our days were rough
So do what you must do to fill that hole
Wear another shoe to comfort the soul
Those times that I was broke, and you stood strong
I think I found a place where I feel I will...
My face it's all wet 'cause my day was rough
So do what you must do to find yourself
Wear another shoe, or paint my shelf
Those times that I was broke, and you stood strong
I hope I find a place where I feel I belong
My face is all wet 'cause my day was rough
