قدیم تر ها که هنوز تصمیمی نگرفته بودم برای آینده ام درست و حسابی به
هرکس که میرسیدم
انگار که باید توضیح دهم چه میگذرد توی فکرم میگفتم:من بچه نمیخواهم
هیچ.شاید روزی اگر
تنهایی درو دیوار خانه روی قفسه ی سینه ام فشار آورد و جای خالی یک موجود
که راه برود
توی خانه ام وصدای پاهایش را وقتی قوزکش تلق و تلق میکند بشنوم.یا چه میدانم کسی جز
خودم و مردَم که صبح از خانه بیرون میزند و هیچ خبری تا شب که کلید را
توی قفل در می چرخاند و
بند کفش هایش را آرام باز میکند و صدایم میکند:بیداری هنوز؟ -باشد و از
تنهایی ترک بر ندارم
بروم از پرورشگاه یک پسربچه ی چشم و ابرو مشکی با چشم های غمگین و گونه
های فرو رفته
بیاورم توی زندگی ام.بگذارم بر هم بزند هرچه فکر خام و خیال محال است.پا
بندم کند یک جورهایی
به زندگی.بعد ها که گذشت و نقشه هایم برای فرداهای نیامده آنقدر زیاد شد
که دیگر احساس
سنگینی میکردم در هر قدمی که برمیداشتم.گفتم:بچه میخواهم.یک پسر.آنهم اسفندیار.
از پوست و گوشت وخون خودم باشد.توی شکمم دست و پابزند و تقلا کند برای دنیایی که
بیرون از من انتظارش را میکشد.
نمیدانم چرا این اسم را برایش انتخاب کردم.شاید آنقدر ابهت نامش برایم
زیاد بود که میلرزاند
چهار ستون فضای خالی ذهنم را.بعد شکل و شمایلش آمد توی سرم.که سبیلش چطور هست و
قدش چقدر بلند./هر مردی که میبینم این روزها دقت میکنم زیاد.دارم تصویرش
را کامل میکشم
توی خیالم.حتی گاهی جرو بحثمان میشود.که دیر می آید خانه و چشم من به در
میماند.شانه هایش را بالا می اندازد آنطور که من هیچ وقت نتواستم جلوی
پدرم بیاندازم.
بند کیفش را از روی شانه اش پایین می اندازد و انگار که خیلی حالش خوب نیست
میخواهد برود بخوابد.
حالا روز ها از پی هم میدود و من توی هر لحظه اش به تنهایی بزرگی فکر
میکنم که شاید اسفندیار
بتواند حتی با خیالش آرامم کند.با همه ی خودخواهی و جسارتم به زندگی.